Εμείς οι Πόντιοι, για εβδομήντα περίπου χρόνια, μείναμε αδικαίωτοι ηθικά, ιστορικά και νομικά από το Ελλαδικό κράτος.
Εμείς οι Πόντιοι, για εβδομήντα περίπου χρόνια, ζήσαμε στην Ελλάδα κάτω από την επίσημη κρατική αντίληψη, που προσπαθούσε να αποσιωπήσει, να λησμονήσει, να υποβαθμίσει, να παραλείψει και να παραγράψει τα αδικήματα, τις βιαιοπραγίες, τα εγκλήματα, που διαπράχθηκαν εναντίον μας.
Εμείς οι Πόντιοι, για εβδομήντα περίπου χρόνια, στερηθήκαμε από το Ελληνικό Κράτος το αναφαίρετο δικαίωμα στην ιστορική μνήμη.
19 Μαΐου 1919: Ο Κεμάλ Ατατούρκ φτάνει στην Σαμψούντα, προκειμένου να οργανώσει ο ίδιος την 2η φάση του Ποντιακού Ολοκαυτώματος. Οι Έλληνες του Πόντου αντιστέκονται ηρωϊκά. Το ένδοξο αντάρτικο του Πόντου δεν είχε καταγράψει, μέχρι τότε, ούτε μια ήττα στις μάχες του με τους Τούρκους.
Η Ποντιακή Γενοκτονία, στην αρχή της Οθωμανικής και ύστερα της Κεμαλικής Τουρκίας, οδήγησε τον Ποντιακό Λαό σε μια πρωτοφανή πορεία αίματος, σφαγών, διώξεων και εκτοπισμών. Το ακραίο έγκλημα των Τούρκων εξολόθρευσε πάνω από 350.000 Έλληνες του Πόντου. Οι δυνάμεις της βίας, του σωβινισμού και του ρατσισμού του Τουρκικού καθεστώτος με το μεθοδευμένο και αποτρόπαιο σχέδιο, που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλιστές, εξόντωσαν από το 1914 μέχρι το 1922, περίπου, τον μισό Ελληνικό Πληθυσμό στον Πόντο.
Ξεριζώθηκαν οι πρόγονοι μας από τον Πόντο, Αλησμόνητη Πατρίδα μας 3.000 ετών. Όμως, βαθιά, ριζωμένος στην Ιστορία ο Ποντιακός Ελληνισμός, θεμέλιος λίθος ενός πανάρχαιου Έθνους, δεν χάνεται, παρ΄ όλες τις προσπάθειες πολέμιων και υποστηρικτών. Γιατί ένας Λαός, ένα Έθνος δεν εξαφανίζεται από την Ιστορία, ούτε με σφαγές, ούτε με σωβινιστικά δόγματα «Παντουρκισμού» αλλοίωσης και αφαίρεσης της μνήμης του, ούτε με πλαστογραφία της Ιστορίας του.
Οι μαρτυρίες, όσων επέζησαν από την Ποντιακή Γενοκτονία, αρνούνται να παραμείνουν μνήμες και αφηγήσεις. Από τους προπαππούδες μας, στους παππούδες μας, στους γονείς μας, σε εμάς, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας όλα, αυτά, τα ζει η ψυχή μας σαν το παραμύθι της γιαγιάς μας, σαν βίωμα κι όχι σαν επίκτητη ιστορική γνώση. Όλα αυτά επιζητούν, απαιτούν και ορίζουν την Δικαίωση, την νομική, πολιτική κατοχύρωση, την αναγνώρισή τους.
Διαφορετικά, οι αθώοι νεκροί μας θα παραμένουν, ακόμη, άταφοι από την απάνθρωπη αυθαιρεσία του Τουρκικού καθεστώτος απέναντι στον Νόμο του Θεού.
Γιατί μέσα στα κόκκαλα της πανάρχαιας οικουμενικής γλώσσας μας, στα περασμένα, στα τωρινά και στα μελλούμενα ακούμε το σταθερό άσμα και την κραυγή των περιπετειών της ελληνικής ψυχής. Και για εμάς τους Πόντιους, αυτό σημαίνει ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ-ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΑΣ.
Στις νέες αυτές ιστορικές συνθήκες, που μας επέβαλε με φρικιαστική βία η Τουρκία, ο ιστορικός Ποντιακός Λαός έγινε ένας λαός της διασποράς, ένας λαός προσφύγων.
Βάναυσα αποκομμένοι από τις μνήμες του παρελθόντος μας, τις ρίζες της πατρίδας μας, τις εικόνες της ζωής μας, φτάσαμε στην ελεύθερη Ελλάδα, την Μητέρα Πατρίδα, πεινασμένοι και γυμνοί από υλικά αγαθά με μοναδικές αποσκευές την Ιερή Ευλογία της Μητέρας Παναγιάς μας της Σουμελιώτισσας και τις ελληνικές εντολές της ψυχής μας: Χρέος και πάθος στην ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αγάπη για την ζωή και τον άνθρωπο, προσήλωση στην αλήθεια και την ηθική.
Ο σκληροτράχηλος κι αδιαπραγμάτευτος αγώνας μας για κάθε ικμάδα ζωής, όλα, όσα οι άλλοι άνθρωποι, που ζουν με ειρήνη και δημοκρατία, κατέχουν αυτοδίκαια με την γέννησή τους κι απέναντι σε κάθε είδους βαρβαρότητα, για να επιβιώσουμε, να ζήσουμε, να ριζώσουμε, να εκφραστούμε, να ερωτευθούμε, να αγαπηθούμε, να μορφωθούμε, να δημιουργήσουμε, να δικαιωθούμε, να προκόψουμε, δεν μας άφησε να χαθούμε από την Ιστορία και να γίνουμε ένα ιστορικό λείψανο των μουσειακών καταλόγων, όπως μας προετοίμαζαν και μας επιφύλασσαν.
Εμείς, οι νεώτερες γενιές των Ποντίων, στην συνειδητοποίηση των επιπτώσεων του εγκλήματος της Ποντιακής Γενοκτονίας στην ύπαρξή μας, βρήκαμε ξανά το νήμα της επανασύνδεσης με την Ιστορία μας και μπορούμε ξανά από τον Διγενή να καρπίζουμε τον Κολοκοτρώνη και στον νέο καρπό να μπολιάζουμε κάθε ελεύθερο σκίρτημα, που έρχεται με την γέννηση ενός παιδιού στον κόσμο.
19 Μαΐου 1994: Ο ορισμός, η καθιέρωσή της, ως ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου αναπαύει τους αθώους νεκρούς μας και γαληνεύει τους ελεύθερους ανθρώπους.
Η δικαίωση, όμως, θα έρθει από την διεθνή, οριστική και αμετάκλητη αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας, ως απαράγραπτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Η δικαίωση θα έρθει από την οριστική και αμετάκλητη παραδοχή του εγκλήματος της Ποντιακής Γενοκτονίας από τον ίδια την Τουρκία, που την προμελέτησε και την εκτέλεσε. Και η επίσημη αίτηση συγγνώμης του Τουρκικού Κράτους, δεν είναι απλώς επιτακτικό χρέος προς την ανθρωπότητα. Είναι απαραίτητη συνθήκη για την ειλικρινή φιλία και την συναδέλφωση των λαών, μια εγγύηση, ότι δεν θα σπιλώσουν την ιστορία παρόμοια εγκλήματα στο μέλλον.
Γιατί όπως λέει ο Βάσος Λυσσαρίδης: «Ατιμώρητα εγκλήματα υποτροπιάζουν. Ο Ταλαάτ δημιούργησε τον Άϊχμαν. Οι Τοπάλ Οσμάν και Κεμάλ πρόδρομοι για τα Νταχάου, το Δίστομο και τον ορφανό Πενταδάκτυλο. Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει την συνέχιση».
Γιατί, ακόμη, σαν να είναι τώρα, ηχεί και δονεί την ψυχή μας η Ποντιακή Κραυγή «Ν’ αοιλλή εμάς, να βάϊ εμάς, η Pωμανία πάρθεν».
Γιατί Κανένας μας Δεν Ξεχνά και Τίποτε Δεν Ξεχνιέται.
Αυτή η ιστορία έχει μόνο ένα τέλος. Την αληθινή δικαίωση.
------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.